SALONIK ARTYSTYCZNY Filii nr 16

 

Działo się w SALONIKU.  Oj! Działo!

To był dzień pełen niespodzianek.
Po rozdaniu dyplomów i nagród laureatom konkursu plastycznego,
nadeszła pora na kolejne salonikowe atrakcje.
Nasi specjalni goście  przygotowują się do przedstawienia bajowych opowieści Babci Gruni.

A  w Saloniku wesoło i gwarno.

Do godz. 16.00 zostało jeszcze kilka chwil i należy zająć się naszymi małymi gośćmi.
I tu pojawiła się nowa biblioteczna przedszkolanka – albo może –  przedszkol – taka nowa nazwa –
na wypadek – gdyby zaistniała potrzeba rozróżniania płci.

Ale powiem Wam w sekrecie, że  sprawdził się nasz przedszkol – sprawdził na medal.
Okazało się,  że ten poważny pan przewodniczący jury –  konkursu plastycznego,
to nie tylko plastyk i grafik, który przed chwilą mówił o malarstwie,
ale jest to osoba, która ma znakomity kontakt z dziećmi.

Sami zobaczcie.

A teraz opowiem Wam  o spotkaniu autorskim,
na które z niecierpliwością czekały wszystkie dzieci.

Spotkanie rozpoczęło się  punktualnie o godz. 16.00  05 czerwca 2012 roku.

Na początek – oczywiście powitanie wszystkich gości,
którzy postanowili spędzić wtorkowe popołudnie w naszej bibliotece,
a ściślej mówiąc w SALONIKU ARTYSTYCZNYM Filii nr 16

Tego pięknego dnia – gościem specjalnym była bajkopisarka Edyta Zarębska.
Pani Edyta przyjechała do nas z  odległego od Rudy Śląskiej –  LUBLINA.
Przyjechała z mężem, który nie tylko towarzyszył jej w podróży,
ale brał także czynny udział w spotkaniu.
Pan Robert Zarębski  przeróżnymi dźwiękami wzbogacał
niesamowite opowieści naszej bajkopisarki.
Czytał  też  bajkę, ale najczęściej –  zza srebrzącej się blaskiem klawiatury dużego instrumentu
zwracał się do dzieci –  muzyką
Zaśpiewał też piosenkę pt. “Mądra rzeka”, którą sam skomponował
i wraz z Panią Edytą napisał słowa.

Ale zacznijmy tę opowieść od początku.

Drogie dzieci …
Posłuchajcie!

Iście  bajkowe było rozpoczęcie.

Zza kulis – cichutko, cichuteńko  wyszła do dzieci piękna wróżka –
Wróżka nazywała się Babcia Grunia.

Babcia Grunia opowiedziała dzieciom jak to się stało, że zaczęła pisać bajki.

I Dzieci, i dorośli z zapartym tchem słuchali tej, jakże ciekawej opowieści.

Pisanie rozpoczęło się od marzeń.
Taki był początek opowieści Babci Gruni.

Zawsze trzeba mieć marzenia i to bez względu na to ile mamy lat.
Przekonywała nas Babcia Grunia.
Mówiła, że będąc jeszcze małą dziewczynką marzyła o tym aby zostać  – uwaga! -PISACZKĄ –
Ale, wiedziała, aby zostać – PISACZKĄ – trzeba umieć pisać.
A takoważ  umiejętność  wiąże się ze znajomością liter.

Okazało się, że to wcale nie jest taki wielki problem – wystarczy tylko chodzić za mamą i powtarzać …
Mamo naucz mnie literek.
I tak mama, która była już zmęczona ciągłymi prośbami – powoli uczyła córeczkę literek
Z biegiem czasu mała Edytka zaczęła literki składać, i bardzo  szybko nauczyła się i czytać i pisać.
W ten sposób nasza PISACZKA pisała wierszyki i chowała je w szufladach, szafach
i wszystkich miejscach, do których domownicy nie mieli dostępu.
Tak jej się wydawało.
Ale pewnego razu – mama PISACZKI – otworzyła szafę.
A tu z szafy, na środek pokoju – powypadały wszystkie zapisane kartki papieru.
I To – tak naprawdę – był początek pisarskiej przygody małej PISACZKI,
która przeistaczała  się w prawdziwą PISARKĘ – więcej – BAJKOPISARKĘ.

W taki  sposób Pani Edyta przekazała dzieciom, że warto marzyć.

Jak się domyślacie – czas w Saloniku upływał bajkowo.

Pan Robert przygrywał na wielkim instrumencie klawiszowym i  co rusz wzbudzał w dzieciach
zainteresowanie swoją osobą.

W pewnym momencie zupełnie niespodziewanie – wyszedł na sam środek SALONIKU

Wziął do ręki ….

mikrofon i …….

I  zaczął czytać bajkę.

To nie było takie sobie zwykłe czytanie.

Oj chyba coś dziwnego zadziało się  w tej bajce.
Cóż za groźna mina!
Ciekawe czy dzieci się przestraszyły?

Chyba nie!
Raczej poszybowały gdzieś w stronę bajkowych przygód

Albo przechadzają się niczym księżniczki zamyślone!

Czytacz bajek starał się również zaciekawić słuchaczy – ilustracjami.

Zadawał dzieciom pytania …

I wsłuchiwał się w odpowiedzi.

W tym samym czasie wróżka Grunia odpoczywała sobie wśród książek i kwiatów.

Ale my – organizatorki bajkowego wędrowania, chciałyśmy być blisko tej
niesamowitej wróżki,
i tak szybko, jak tylko było można…
– pstyk! ….
i już mamy wspólne bajkowe zdjęcie

Odpoczynek Babci Gruni był bardzo krótki.
Musiała przecież szybko wrócić do dzieci, które bardzo ją polubiły.
Dzieci chciały  porozmawiać o tajemnicach,
jakie kryją w sobie te ciche baśniowe opowieści.

Ale nie tylko opowieści rozbrzmiewały w salonikowym świecie.
Na sztalugach na Babcię Grunię czekała  duża biała karta papieru.
Zapytacie dlaczego?
A no dlatego, że Babcia Grunia postanowiła namalować dzieciom ……. obraz

I Powoli

ten obraz powstawał

Jednakże w związku z malowaniem –  wszystkie dzieci otrzymały zadanie.
Trzeba było uważnie obserwować każdą nową  kreseczkę, która pojawiała się na obrazie
i próbować odgadnąć – co takiego maluje wróżka Grunia.

Zabawa była wspaniała.

Z cała pewnością potwierdzą to wszyscy, którzy w spotkaniu uczestniczyli.

I tak,  z tych czarnych  kresek – powstawał – ślimaczek.

Który powolutku
nabierał odpowiednich kształtów

i kolorów,

aż wreszcie pokazał się w pełnej krasie.

Zobaczcie jaki jest piękny.

Ślimaka możecie odwiedzać w Naszym SALONIKU.
Zapewniam, że stworzymy odpowiednie miejsce dla tego rogatego i olbrzymiego stwora.

 

Ważnym elementem baśniowych klimatów był …

motylek szczęścia
–
dzięki któremu spełniają się marzenia.

Wystarczy tylko go dotknąć,
a marzenie spełni się – oczywiście w odpowiednim czasie –
zapewniała nas Babcia Grunia.

Na początku tej opowieści
wspomniałam Wam o piosence.

Śpiewaliśmy wszyscy.

Śpiewaliśmy piosenkę pt. “Mądra rzeka”.
I w takt muzyki wystukiwaliśmy rytm.

Nawet zrobiliśmy kółeczko w samym  środku Saloniku.

I Było nam wesoło, bajkowo i nostalgicznie,  jak to  bywa w bajkach.

Czas na finał.

Moi Drodzy!
i tak zakończyła się opowieść Babci Gruni.
A w bibliotecznym SALONIKU  wciąż kolorowo i gwarno.

Bo właśnie tu
w bibliotece
spotykają się z dziećmi – wszystkie bajeczki.

Tu czeka Skrzat i Śniegu Królowa.
Tutaj Kopciuszek  na bal przybywa.
I Kubuś Puchatek z Krzysiem zagląda

Tu was wypatrują – wszystkie Królewny

A Jaś i Małgosia
z Czerwonym Kapturkiem
i z Krasnoludkami
po lesie chodzą i spoglądają …

może za drzewkiem
i was spotkają

I właśnie wtedy otworzą książeczki
niczym  komnaty zamku pięknego

i wszystkich zaproszą
do bajek czytania,
bo w bajkach świat jest
do przewędrowania.

Dlatego przychodźcie

bardzo was proszę
do biblioteki –
tu książki mieszkają.

I na was kochani zawsze czekają.

Nadeszła pora podziękowań
za to wspaniałe przedstawienie

 Był jeszcze czas na autografy i dedykacje.

I wpis do bibliotecznej kroniki SALONIKOWYCH WIEŚCI

I pamiątkowe wspólne zdjęcie

Dzień – pełen niesamowitych wrażeń – dobiegł końca.

Pozostaną piękne wspomnienia i pamiątkowe fotografie.

Pozostaną bajki, w których szukać możemy schronienia.

I życzmy – jeszcze
sobie nawzajem …

Byśmy wszyscy żyli…
jak
w bajkach przystało.

I aby dobro
w nas 
zwyciężało.

Do zobaczenia w kolejnych opowieściach.

Danuta Dąbrowska-Obrodzka

Spotkanie autorskie z bajkopisarką Edytą Zarębską odbyło się
w SALONIKU ARTYSTYCZNYM dzięki działającym w naszej filii Dyskusyjnym Klubom Książki.
Dokumentacja fotograficzna – Jerzy Obrodzki
Spotkanie przygotowały: Ewa Wesołek, Zofia Sznura, Danuta Dąbrowska-Obrodzka